سی سال گذشته از سالهای استرس و آژیر قرمز و پناهگاه و شاید کمی آنطرفتر برای بعضی دیگر از حمله های نصفه شب ساواک به خونه ها و قایم کردن اعلامیه و ...م
بحث سر درست غلطیش نیس.بحث من سر قداست این کاراست.بالاخره حالا با حساب نکردن بعضی پرتی ها این وسط اکثر شهدا شایسته ی تکریمند.شاید به نظر من حتی جانبازان بیشتر.جانباز هفتاد درصدی که میبینه برای هیچ و پوچ یه گوشه افتاده و نفسش رو برای گوهری داده که بازیچه ی دست 4 تا بچه شده
البته که خانواده های اینها هم افراد قابل تکریمیند.و بحث من سر همینه
هرچند دیگه آمار شهدا و جانبازان تقریبا روند بدون افزایشی داشته ولی هنوز بازماندگان زیادیند که یه جورایی حق به گردن این مملکت دارن.حالا چه بعضیا بگن که آقا میخواستن نجنگن یا هرچی...م
مشکل اینجاست که ما همه کارا رو کیلویی میکنیم.فکر میکنیم خب حالا چون این طرف باباش بخاطر مملکت کشته شده پس بچش باد راحت تر از بقیه بتونه بیاد دانشگاه ولی مشکل خانواده ی شهدا این نیست.که بعدشم این روند مسخره برای اساتید دانشگاه هم ادامه پیدا کنه.
یکی از دانشجوهای پزشکی مشهد که اتفاقا چند ترم هم مشروط شده بود و یک ازدواج ناموفق و هزاران مشکل روحی روانی هم داشت از مشکلاتش میگفت.پدر این آقا خلبان بوده با وضع مالی عالی ولی بعد از شهادت پدرش همه چیز زندگیشون رو بخاطر فقر از دست میدن.مادرش برای خرجی خیاطی میکرده و بعدشم هم باالاجبار با برادر شوهرش ازدواج میکنه.
یک نمونه ی دیگش که همیشه جلوی چشمم بوده مامان خودم بوده.البته بابابزرگ من شهید جنگ نبوده ولی اینطور که مامان تعریف میکنه ضعیت زندگیشون قبل و بعد بابابزرگم به کلی تغییر میکنه.همه ی کارگرا و راننده و برو و بیا و اینا تموم میشه.دیگه وقتی برچسب خانواده شهید بهت بزنن باید کلی مواظب باشی.بااینکه پدربزرگ من همیشه زندان بوده ولی بالاخره زندگیشون از هیچ لحاظی مشکل نداشته.برای ما البته بزرگترین مشکل شهید شدن پدربزرگم برچسب خانواده شهید بودن و کم شدن یه سری امکانات بوده
این مثال ها رو زدم که بگم این سهمیه ها لطفی به شمار نمیان.نمیدونم پس معنی حق الناس چی میشه.بزرگترین مشکل خانواده شهدا این بوده که زندگیشون نمیچرخیده.اینه که زنی که همیشه کارگر و راننده و ... داشته مجبور بشه فقط بخاطر آینده بچه هاش زن هر احمقی بشه.
فکر کنم اگر این بنیاد شهید یه ذره طرحاش جنبه ی حمایتی داشته باشه خیلی مفیدتره تا جنبه ی حق خوری.اگر حداقل سعی در تثبیت و نه حتی بهتر شدن زندگی این خانواده ها در حدی که قبلا بودن بکنه همه خوشحال ترند.چیزی که از سهمیه ها نصیب دانشجوهای شاهد شده فقط سنگینی نگاه و آه بقیست و مشکلات روحی روانی حل نشدنی
پی نوشت:باز مسخره تر از اینا سهمیه هیئت علمیاست.البته وقتی هست نمیشه ازش استفاده نکرد